| เมื่อนั้น | | พันธุรัตฟังว่าเพียงอาสัญ |
| ฟูมฟายน้ำตาจาบัลย์ | | เจ้าไปแล้วไหนนั่นจะกลับมา |
| คิดอ่านอุบายจะหน่ายหนี | | เอาเหตุชนนีนั้นมาว่า |
| ถึงไปก็ไม่ขัดอัธยา | | เชิญลงมาหาแม่แต่สักน้อย |
| พอแม่ได้ชมโฉมเจ้า | | ให้สบายบรรเทาที่เศร้าสร้อย |
| แต่ร่ำร้องไห้หาเลือดตาย้อย | | อุตส่าห์สู้ติดต้อยห้อยตาม |
| อย่านึกแหนงแคลงเลยว่าเป็นยักษ์ | | มาเถิดลูกรักอย่าเกรงขาม |
| ถึงจะอยู่จะไปก็ให้งาม | | เจ้าผู้ทรามรักร่วมชีวา |
| อันรูปเงาะไม้เท้าเกือกแก้ว | | แม่ประสิทธิ์ให้แล้วดังปรารถนา |
| ยังมนต์บทหนึ่งของมารดา | | ชื่อว่ามหาจินดามนต์ |
| ถึงจะเรียกเต่ปลามัจฉาชาติ | | ฝูงสัตว์จัตุบาทในไพรสณฑ์ |
| ครุฑาเทวัญชั้นบน | | อ่านมนต์ขึ้นแล้วก็มาพลัน |
| เจ้าเรียนไว้สำหรับเมื่ออับจน | | จะได้แก้บนตนที่คับขัน |
| แม่ก็คงจะตายวายชีวัน | | จงลงมาให้ทันท่วงที |
โพสต์ 2013-7-23 11:26
โพสต์ 2013-7-24 19:16
