รักคือบ่วง...ห่วงคือทุกข์! ยาวนานห้าร้อยปีที่ผีตนหนึ่งเฝ้ากระดูกลูกเมียด้วยความหวงแหน...ถึงคราวสิ้นสุดเพราะ "แว่วเสียงเทศนาของหลวงปู่มั่น"!!
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๔๙๐ขณะที่ผู้เล่าเรื่องนี้อยู่กับ "พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต" ที่วัดป่าบ้านหนองผือ วันหนึ่งคุณฟอง ชินบุตร (โยมผู้นี้มาวัดเป็นประจำ) ได้แบกไหกระเทียมชนิดปากบาน มีฝาครอบ ขนาดใหญ่เกือบเท่าขวดโหล ข้างในบรรจุกระดูก นำมาถวายพระอาจารย์
โยมฟองเล่าว่าเจ้าของไหเขาให้นำมาถวาย เป็นไหใส่กระดูกคน ดูเหมือนจะเป็นกระดูกเด็กแต่กระดูกนั้นนำไปฝังดินแล้วส่วนปากไหบิ่นเพราะถูกผานไถขูดเอา
โยมฟองได้เล่าถึงเหตุที่ได้ไหนี้มาว่านายกู่ พิมพบุตร ผู้เป็นเจ้าของนา ตั้งใจจะไปไถนาตอนเช้าตรู่ตื่นขึ้นมาเห็นยังมืดอยู่จึงนอนต่อพอเคลิ้มหลับไปก็ฝันเห็นว่า มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า
"ให้ไปเอาไหกระดูกสองใบไปถวายพระอาจารย์มั่นให้ด้วย"
นายกู่ถามว่า
"ไหอยู่ที่ไหน?"
ชายคนนั้นตอบว่า
"ไถนาไปสักสามรอบก็จะเห็น"
ถามว่า
"ชื่ออะไร?"
ตอบว่า
"ชื่อตาเชียงจวง... มาเฝ้ากระดูกลูกอยู่ที่นี่ได้ห้าร้อยปีแล้ววันหนึ่งได้ยินเสียงพระอาจารย์มั่นเทศน์แว่ว ๆ มาในเวลากลางคืนว่าเป็นหมามานั่งเฝ้าหวงกระดูกแล้วก็กัดกัน ส่วนเนื้อล่ำ ๆ อร่อย ๆ มนุษย์เอาไปกินหมดแล้วมัวแต่มานั่งเฝ้าห่วงเฝ้าหวงกระดูกตนเอง กระดูกลูกเมีย ตายแล้วไปเป็นผีเปรต ต้องมานั่งเฝ้ากระดูกถึงห้าร้อยปี แล้วจึงได้สติระลึกได้ทั้ง ๆ ที่อด ๆ อยาก ๆ ผอมโซ ก็ยังพอใจเฝ้าหวงเฝ้าห่วงกระดูกลูกเมียอยู่ ... กว่าจะรู้ตัวก็เสียเวลาไปห้าร้อยปีแล้ว"!!
นี่แหละ... เพราะความรัก ความห่วงหาอาลัย เป็นเหตุให้ไปเกิดเป็นผีเป็นเปรต เฝ้าสิ่งที่รักและอาลัยจนลืมวันลืมเวลา!!
{:6_204:}{:6_208:}
หน้า:
[1]